کوچ

کاش که این ساده دل عاشق و رسوا نبود
کاش که چشمان تو این همه زیبا نبود
کاش رها میشدم از غم دلدادگی
صورت آن آشنا این همه بیتا نبود
گرد جهان گشتم و غیر تو ام خواست نیست
کاش که لبهای تو شککر و حلوا نبود
گفتمش این راز و از خون جگر ها که رفت
گفت که اسرار عشق حل معما نبود

ماه تنهای من ای سرو خرامان و رها
جمله ای نقض بگو حرف تو آیات خدا
در پریشانیه احوال منه در مانده
دیدن روی تو جان است و حدیث تو دوا
در بر صاحب اسرار به اصرار بگو
جان ما در گرو آن رخ زیباست به جا
مطلع و مقصد شعرم تو یگانه منجی
ای خدا حفظ کن از شر و بدی صاحب عصر ما را

حلقه عشاق را با رخت آشفته کن
طعم می ناب را با قدحی تازه کن
سیره فردوسیان طاعت و ذکر و ثناست
سیره ما در فنا باده ی با ربناست
گفت رو از من تهی گرد سپس بازگرد
گفتمش این سرخوشی فارغم از ساز کرد
نیست در این سینه جز یاد تو ام هایو هو
ای صنم فتنه جو جز تو چه جویم بگو
گفت سحر آگهی میدهم از سر عشق
گفتمش این تیره شب ناز تو باید نوشت
گفتمش ای ساربان میکشی ام در نهان
گفت چنان میکشم تا که تو گردی عیان

صحبت اصحاب عشق صحبت مستانه هاست
اوج شهیدان عشق
برکت پیمانه هاست

در طلب آمد دمی
گشت عیان شمس ما
جمله ی دیدار ها
رحمت و لطف خداست

گفت نمی خوانی از
آیه ی شکر و حضور
گفتمش این آیه ها
درک جمال شماست

گفت نظر بر مجاز
میکنی اندر سماء
صاحب اعجاز ها
مطرب این ساز هاست